อ้าว..นิดโหน่ง ไม.? เอาสเก็ตช์มาให้ดูล่ะครับ แสดงว่าต้องมีภาพจริงอีกครั้งหรือเปล่าเนี่ย.? ผลงานดูซื่อๆ ตามสไตล์น้อยโหน่งเหมือนเดิมเลยนิ งานโหน่งมีลักษณะเฉพาะตัวที่ "เหมือนคนวาดไม่เป็น"...อ้าว ไม่ได้ว่านะ..หุหุ คือวาดซื่อๆ ไม่ได้มีทักษะแบบ Acadamy หรืออย่างในสถาบันอุดมศึกษาศิลปะไหนๆ (ช่างศิลป เพาะช่าง ศิลปากร ฯลฯ) แบบที่ผมเคยเรียนมานะครับ แต่เท่าที่ดูมาตลอด ก็เห็นว่าโหน่งพยายามพัฒนาผลงานไปเรื่อยๆ ซึ่งขึ้นอยู่กับว่า..โหน่ง "จะเลือกเดินแบบไหนนะครับ" ไม่มีไรผิด ไรถูก จริงหรอกครับ
    ถ้าจะให้ผมวิจารณ์แบบ ช่างหลวงภาคกลาง ก็ต้องบอกว่า การเขียนใบหน้าพญามารของโหน่ง (ที่หน้าเป็นหนุมาน) แบบนี้ ผิดสัดส่วน (มากๆๆๆ) หลายๆ จุดเลยล่ะครับ เริ่มตั้งแต่ดวงตาที่ชิดกันมากเกินไป ในขณะที่รูปหน้ากว้างมากๆๆ "ปากลิง" ไม่มีเขี้ยวมากถึง ๖ เขี้ยวนะ (มีแค่ ๔ เขี้ยวเอง คู่บน คู่ล่าง) จุดที่เป็นใบหู แทนที่จะเกาะอยู่ข้างๆ ศรีษะ กลับไพล่มาแปะอยู่ตรงโหนกแก้มแทน สัดส่วนการวาดเศียรหนุมานทั้งหมดนี่ เรียกได้ว่า "เพี้ยนไปไกลเลย" ฮ่าๆๆๆ แต่..ไม่ต้องกังวลนะครับ งานดูซื่อๆ เป็นธรรมชาติไปอีกแบบ ที่ผมเคยบอกว่าเหมือนกับงาน "สิมอีสานโบราณ" ที่ไม่ได้คำนึงเรื่องสัดส่วนที่ถูกต้องเท่าไหร่ แต่ช่างก็วาดแล้วให้อารมณ์แบบพื้นบ้าน ที่ซื่อๆ ตรงไปตรงมา และให้อารมณ์สนุกสนานไปอีกแบบ
    การเขียนเศียรพญานาค และลายกระหนก โหน่งเริ่มมีการปรับให้เข้ากับงานแบบช่างภาคกลางแล้ว แต่ก็ยังไม่หลุดสไตล์โหน่งๆ ซักเท่าไหร่ โดยรวมๆ งานชิ้นนี้ยังปรับปรุงเรื่ององค์ประกอบได้อีกนะ ถ้าโหน่งเลือกที่จะคงลักษณะการวาดแบบสไตล์ท้องถิ่น ผมแนะนำให้ปรับปรุงเฉพาะเรื่ององค์ประกอบ (การจัดวางรูปทรงต่างๆ การใช้พื้นที่ว่าง กับพื้นที่ไม่ว่าง ให้เหมาะสม ดูแล้วสวยงาม ทั้งแบบสมมาตร "คือ ๒ ด้านเท่ากัน" และไม่สมมาตร "คือ ๒ ด้านไม่เท่ากัน น้ำหนักของการวางรูปทรงต่างๆ ในพื้นที่โดยรวมๆ ฯลฯ) จะดีกว่ามั้ยครับ.? ^^.. ขอให้วาดเล่นๆ ให้สนุกครับ (๒๘ ต.ค. ๒๕๕๔)