โอ้...ผลงานหมีใช้ได้นะครับ ดูจากผลงานแล้วละม้ายกับภาพวาดยักษ์แบกที่ วัดตรีทศเทพวรวิหาร กรุงเทพฯ ซึ่งเป็นผลงานของทีมคณะช่าง อ.จักรพันธุ์ โปษยกฤต ที่รังสรรค์ไว้อย่างงดงามมากๆ เลยครับ ถ้ามีโอกาสแวะมากรุงเทพฯ ก็อย่าลืมแวะไปชมภาพจิตรกรรมฝาผนัง ฝึมือสกุลช่างจักรพันธุ์ ที่นี่นะครับ
    โดยรวมๆ แล้วถือว่าหมีวาดใช้ได้นะครับ น่าจะเรียกได้ว่า "มีฝีมือพอตัว" เลย ระยะหลังๆ ผมมักจะเห็นคนฝีมือดีๆ ซึ่งไม่เคยผ่านการเรียนสายตรงทางศิลปะไทยมาก่อน หลายๆ คนเลยครับ แต่..สิ่งที่ดูแล้วอยากจะแนะนำต่ออีกหน่อย ก็คือ เรื่องโครงสร้างนะครับ จุดแรกคือ

๑). การขบปากของยักษ์นะครับ ผมว่าเจ้ายักษ์หัวล้านตนนี้ มันกลืนปากล่างตัวเองมากเกินไปนะครับ เหมือนกับไม่มีขากรรไกรนะ อาจเพราะกระดูกขากรรไกรล่าง กลายเป็นวุ้นหรือเยลลี่ไปแล้วหรือเปล่า? มันจึงถูกกลืนง่ายอย่างงั้น จริงๆ เวลาวาดท่าขบปากนี้ อย่าให้ช่วงคางหรือปากล่าง ถูกอมมากเกินไปอย่างในภาพนี้นะครับ วาดให้คายออกมาหน่อย แล้วจะพอดีครับ
๒). ต่อมา สังเกตตรงช่วงอกนะครับ ถ้าหากหมีลากเส้นแบ่งกึ่งกลางลำตัว เริ่มจากหน้าผาก ไล่มาลูกคาง ไล่ต่อมาถึงกึ่งกลางลำคอ แล้วค่อยมาถึงช่วงอก แล้วสุดท้ายไล่ไปถึงสะดือ จนถึงหัวหน่าว (ในกรณีที่วาดทั้งตัวนะครับ) จะเห็นว่า ภาพนี้ส่วนอกของยักษ์ เอียงซ้ายมากไป (ไปทางมือที่แบกฐานนะครับ) ถ้าหากกระเถิบมาอีกฝั่ง คือทางขวาให้มากกว่านี้หน่อย ช่วงอกก็จะดูสมดุลมากขึ้นนะครับ

    ที่เหลือก็ไม่มีปัญหาอะไรมากครับ วาดได้สวยพอตัวแล้ว ปรับกระหนก ๓ ตัว ให้ได้รูป ได้โครงสร้างมากกว่านี้อีกหน่อย ก็จะสวยขึ้นอีกแยะครับ (ดู ต.ย. เพิ่มเติมได้ที่บทเรียน 'ต่อยอด' นะครับ) ขอให้หมีวาดเล่นๆ ให้สนุกครับ (๑๔ พ.ค. ๒๕๕๖)