ภาพนี้เป็นภาพที่มีชื่อเสียงและงดงามมาก ของจิตรกรรมฝาผนังประดับพระระเบียงคต ภายในวัดพระศรีรัตนศาสดาราม (หรือที่ชาวบ้านเรียกกันจนติดปากว่า "วัดพระแก้ว") เป็นตอนศึกไมยราพ ในภาพกล่าวถึงตอนที่หนุมานทหารเอก เนรมิตกายให้ใหญ่อมพลับพลาที่ประทับของพระรามเอาไว้ เพื่อคุ้มครอง แต่ก็พลาดท่าเสียที โดนพญาไมยราพ ใช้กล้องยาวิเศษเป่ามนต์สะกด เป็นเหตุให้ไพร่พลกองทัพลิงหลับใหลสิ้นสติสมประดี จนไมยราพสามารถลักพาตัวพระรามออกมาได้ (เรื่องยาวครับ ยังมีต่อ ไปหาอ่านเอาเองนะ)
    กฤษณ์วาดรูปนี้ได้ดีนะครับ เหมือนต้นแบบเชียว (ดูด้านล่าง) แต่ในปากอมสัญลักษณ์อะไรก็ไม่ทราบ แต่...ที่น่าสังเกตอีกอย่างคือ ภาพนี้เป็นภาพตัดต่อ (แบบไม่ค่อยเนียน) โดยตัดเอารูปหนุมานมาทับกับรูปดอกบัวสไตล์พี่เหลิม (อ.เฉลิมชัย โฆษิตพิพัฒน์) ที่ด้านหลัง นี่ถ้าผมไม่ปรับโทนสีภาพเป็น gray scale จะเห็นรอยตัดต่อชัดเจนกว่านี้อีก

    ผมขอแนะนำกฤษณ์อย่างนึงนะครับ (ผมมักจะแนะนำคนอื่นๆ อย่างนี้ด้วย) ถ้าต้องการสร้างสไตล์ของตัวเอง จำเป็นต้องสลัดคราบ หรือเงาของศิลปินท่านอื่นๆ ออกไปให้ได้นะครับ แต่ถ้าเพียงต้องการหัดวาดในลักษณะมือสมัครเล่น เป็นงานอดิเรก หรือยังอยู่ในขั้นฝึกหัด การเลียนแบบรูปทรงของศิลปินที่เราประทับใจ มันก็ไม่ได้ผิดอะไรหรอกครับ แต่ถ้าอ่านจากแรงบันดาลใจ ที่กฤษณ์เขียนมาว่า "ค้นหาแนวทางของตัวตน" นั้น แต่...ถัายังลอกเลียนงานคนอื่นไปเรื่อยๆ อย่างงี้ คงจะทำให้พบตัวเองได้ยากหน่อยนะ
    โดยเฉพาะงานของพี่เหลิม ซึ่งเรียกได้ว่า เป็นศิลปินไทยที่ทรงอิทธิพลแห่งยุคนี้เลยก็ว่าได้ เพราะชื่อเสียงที่ดังกระฉ่อนไปทั่วประเทศ และผลงานที่ผ่านการฝึกฝนเคี่ยวกรำมานาน จนได้รูปแบบที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว จนเรียกได้ว่า ไปเจอหรือเห็นที่ไหนก็ทราบได้ทันทีว่า เป็นงานสไตล์พี่เหลิม (ผมมีรูปเทียบให้ดูข้างๆ ด้วย ดูที่รูปทรงดอกบัว และตัวกระหนกนะครับ ว่าเหมือนแค่ไหน) วิธีการที่เหมาะสมก็คือ ย้อนกลับไปหาต้นฉบับของโบราณ study งานเยอะๆ นะ แล้วอาจจะเอางานแนวตะวันตกที่เราสนใจ ค่อยๆ มาผสมผสานดูก็ได้ ลองผิดลองถูกไปเรื่อยๆ เดี๋ยวงานก็จะค่อยๆ พัฒนาจนเกิดเป็นสไตล์ของตัวเองขึ้นมาในที่สุดนะครับ (๑๖ ก.ย. ๒๕๕๓)