รูปนี้น่าจะเป็น พระวิษณุกรรม หรือ พระวิศวกรรม ซึ่งตามตำนานกล่าวว่า ท่านเป็นเทพที่เป็นนายช่างใหญ่ของพระอินทร์ ซึ่งไทยรับเอาคตินี้มาเป็น เทพแห่งวิศวกรรมหรือครูช่าง ดังจะเห็นได้ตามสถาบันการศึกษาวิชาช่างของไทย แทบจะทุกสถาบัน ที่จำลองรูปเคารพของท่าน ในอิริยาบทท่านั่งห้อยพระบาท พระหัตถ์ด้านหนึ่งถือจอบ พระหัตถ์อีกด้านหนึ่งถือลูกดิ่ง ซึ่งเป็นเครื่องมือที่สำคัญของวงการช่าง

    แมนวาดรูปนี้ออกมาได้ค่อนข้างดีครับ แต่ยังต้องปรับปรุงในเรื่องสัดส่วนอีกเช่นเคยครับ จุดแรกที่เห็นคือ แขนฝั่งที่ยกถือลูกดิ่ง ในภาพนี้ดูแล้วเล็ก และสั้นกว่าอีกฝั่ง ประกอบกับลำแขนวาดโค้งไปนิดด้วย และที่สำคัญคือ ให้แมนสังเกตการวาดเส้นดิ่งแบ่งกึ่งกลางลำตัว เริ่มตั้งแต่ยอดมงกุฎ ไล่ลงมาที่หว่างคิ้ว สันจมูก ปาก ลำคอ หน้าอก ลิ้นปี่ สะดือ และหัวเหน่านะครับ จะสังเกตได้เลยว่าในภาพนี้ หากลากเส้นดิ่งแบบไม้บรรทัดตรงๆ อย่างที่ผมแนะนำ จะเห็นว่าฝั่งหนึ่ง (ดัน) กว้างกว่าอีกฝั่งหนึ่ง พูดง่ายๆ คือไม่สมดุลย์ มันเอียงนั่นแหละครับ และจุดที่สังเกตได้ชัดเลยก็คือ ตำแหน่งของ 'สะดือ' ซึ่งในภาพนี้เป็นการวาดท่านั่งตรงๆ ตำแหน่งสะดือควรจะอยู่กึ่งกลางระหว่าง หัวคิ้ว และสันจมูก แต่มันดันถูกเขยิบไปอีกฝั่งเสียนี่ จุดนี้คือสิ่งที่แมนต้องหมั่นสังเกตให้มากๆ และพัฒนาผลงานต่อไปด้วยนะครับ
    ส่วนลวดลายด้านหลัง ที่ดูเหมือนจะวาดให้เป็นรัศมี และมีควันพวยพุ่งออกมานั้น พอใช้ได้ครับ แต่ยังไปได้อีก แมนศึกษาให้เยอะๆ และพัฒนาต่อไปนะครับ ขอให้วาดเล่นๆ ให้สนุกครับ (๒๐ ก.ค. ๒๕๕๖)