ประมาณ ๗ โมงกว่าๆ พวกเราก็ไปรวมในศาลาฟังธรรม ถึงเวลาพระอาจารย์ปราโมทย์ ก็ลงมาแสดงธรรมสอดแทรกอารมณ์ขัน ให้ญาติโยมกว่า ๒๐๐ คน ฟังเช่นเคย (อาทิ ในวันนี้ระหว่างเทศน์ ท่านเตือนโยมคนหนึ่งที่ถาม..ว่า "อย่าปฏิบัติด้วยความโลภ" โลภมากลาภหาย เหลือแต่น้ำตก (ฮากันตรึม) เป็นการเล่นคำระหว่าง "ลาภ" กับ "ลาบ" ซึ่งเป็นชื่ออาหารอีสานยอดฮิต เหมือน "น้ำตก" ไงครับ) วันนี้ผม พี่หลี ต้น ได้โอกาสส่งการบ้านด้วย (ส่วนพี่ปิงซึ่ง "จิตตื่นแล้ว" วันนี้นั่งฟังเฉยๆ)

ครั้งแรกๆ ที่ผมฟังธรรมหลวงพ่อ ยอมรับตามตรงว่า "ไม่รู้เรื่องเลย" แต่เมื่อฟังบ่อยๆ เข้า เมื่อธรรมะแทรกลึกเข้าสู่ใจ ผมก็รู้สึก "ซาบซึ้งยิ่งนัก" เรียกได้ว่าท่าน "เป็นครูบาอาจารย์ทางธรรมในชาตินี้" ของผมได้เต็มปากเลย ความเคารพรักที่ผมมีต่อพระอาจารย์ปราโมทย์ นี่เรียกว่าแทบไม่ต้องพูดถึง หากท่านจักใช้ศรีษะผมเหยียบแทนพื้นก็ทำได้เลย จริงๆ แล้วครูทางธรรมอีก ๑ ท่าน ที่ผมเปรียบท่านเหมือน "สะพานที่โน้มตัวลงมา ให้ปุถุชนผู้เต็มไปด้วยกิเลสตัณหาอย่างผม ก้าวข้ามสู่เกาะธรรม" คือพี่ตุลย์ หรือคุณดังตฤณ นักเขียนที่นำวิถีชีวิตของผู้คนในยุคนี้ มาแทรกสอดธรรมะ ได้อย่างกลมกลืน มีชีวิตชีวา ทำให้ธรรมะของพระพุทธเจ้า ที่เคยดูเหมือนไกลๆ ฟังง่ายขึ้น และเป็นไปได้ในชีวิตจริง พร้อมคำอธิบายที่สมเหตุสมผล เหมาะกับคนยุคไอทีอย่างผม ที่ยึดถือหลักการทางวิทยาศาสตร์ เป็นเหมือนศาสนาใหม่ในยุคปัจจุบัน ให้หันกลับมามองได้สำเร็จ

งานเขียนของพี่ตุลย์ เป็นเหมือนการเปิดประตูธรรมะเข้าสู่ใจบานแรกๆ ของผม จากที่ไม่เคยเข้าใจเลย ผมเคยเห็นศาสนาพุทธ เป็นเพียงหลักศีลธรรมเพื่อการข่มใจ และนิทานปรัมปราที่อุปโลกน์ขึ้นมาเท่านั้น (ก่อนหน้านี้ผมเคยสนใจ อ่านหนังสือธรรมะ ทั้งจากปลายปากกาของสมณะและฆราวาสผู้ทรงธรรม ต่อเนื่องเป็นเวลากว่า ๑๐ ปี) ก่อนที่ผมจะเปิดประตูบานต่อไปคือ ธรรมะจากหัวใจพระอาจารย์ปราโมทย์ ที่สื่อตรงประเด็น แท้ๆ และลัดสั้นจาก พระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า ทำให้ผมหมดความเคลือบแคลงสงสัยในธรรม ก่อนเป้าหมายสุดท้ายคือ "ประตูของการสิ้นสุดภพชาติ" ซึ่งผมต้องพากเพียรต่อไป

พ่อไก่อู